Η ελευθέρια έκφρασης, οι αμέτρητοι επίπεδοι καμβάδες που προσφέρουν οι μεγαλουπόλεις, αλλά και οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής οδήγησαν στην ταχύτατη ανάδειξη του graffiti ως ένα νέο είδος τέχνης, με δικό του λεξιλόγιο, αισθητική, θεματικές και τεχνικές, με καλλιτεχνική, υπαρξιακή στόχευση ή το graffiti διαμαρτυρίας και εξέγερσης. Ιδιαίτερα το τελευταίο, ορμώμενο κυρίως από την εκάστοτε πολιτική πραγματικότητα, κερδίζει συνεχώς έδαφος, αφού σκοπός του είναι να εκφράσει τη δυσαρέσκεια και να ασκήσει κριτική.
Από κάποιους υποστηρίζεται ότι σωστό είναι να μην κρίνουμε αρνητικά ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, καθώς υπάρχουν «ψυχές» που επιλέγουν να αντιδράσουν με τον τρόπο αυτό στο παγκόσμιο δράμα που λέγεται κρίση. Μια πόλη «διακοσμημένη» με τέχνη, είναι μια πόλη «διακοσμημένη» με «ερωτήματα» και «απαντήσεις», δηλαδή με «σκέψεις».
Παρόλα αυτά, η παρεκκλίνουσα φύση των graffiti αποτελεί βασικό γνώρισμα της κουλτούρας τους. Και το γεγονός ότι δεν υφίστανται ουσιαστική λογοκρισία, παρά αφήνουν τον κάθε μεμονωμένο περαστικό και θεατή να τα «διαβάσει» και να τα ερμηνεύσει, εντείνει τη μοναδικότητά τους ως κίνημα τέχνης. Τα graffiti που κοσμούν σήμερα τοίχους ανά τον κόσμο είναι αναρίθμητα μετατρέποντας τις πόλεις σε ζωντανά μουσεία, καθώς βρίθουν έργων της street art.
Αναμφίβολα , αυτή η παρεξηγημένη τέχνη του δρόμου συνυφαίνεται με την έννοια της πόλης και κατορθώνει να ανοίγει εικονικούς διαλόγους μεταξύ του δημιουργού και του θεατή, τόσο άμεσα όσο καμία άλλη ίσως μορφή τέχνης. Και δε θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας δυσαρεστεί το να ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με τοίχους ζωντανούς, που έχουν κάτι να μας πουν ,έργα καλλιτεχνών που κάνουν τις βόλτες μας λιγότερο άχρωμες . Αρκεί, βέβαια, αυτή η επιθυμία για έκφραση να μην φτάνει να γίνεται ανεξέλεγκτη και να υποβαθμίζει τη σημασία σημαντικών μνημείων ή δημοσίων έργων, καθώς και την αναγκαιότητα αυτά να μείνουν άθικτα.
